Τόσο η αρχή της διαφάνειας, όσο και η εξειδικευμένη αρχή της δημοσιότητας συμβάλουν ουσιαστικά στην κοινωνική και πολιτική διαδικασία της δημοκρατικής ουσιαστικής νομιμοποίησης και ολοκληρώνουν το εννοιολογικό περιεχόμενο της δημοκρατικής αρχής τουλάχιστον σε κοινωνικό πολιτικό και κανονιστικό επίπεδο.
Η εν λόγω ενίσχυση επιτυγχάνεται με δύο τρόπους: Αφενός επιτυγχάνεται άμεσα, καθώς καθίσταται ορατοί οι όροι που επιτρέπουν στο πωλείται επιχείρησή κάποια αξιολόγηση της πολιτικής πραγματικότητας και συνεπώς να διαμορφώσει πολιτική βούληση. Αφετέρου επιτυγχάνεται άμεσα, καθώς η δημοσιότητα προβάλλει την πολιτική ανάγκη να αιτιολογηθούν δημοσίως οι πράξεις των πολιτειακών οργάνων.
Ένα βασικό ερώτημα που θα πρέπει να τεθεί είναι ο τρόπος με τον οποίο ελέγχεται η τήρηση της δημοκρατικής ουσιαστικές νομιμοποίησης. Ελέγχεται και όποιος ελέγχεται;
Η απόδειξη της τήρησης πραγματώνεται μέσω της ορθογραφίας, του πολιτικού λόγου, της δημοσιότητας, αλλά και μέσω έγκυρων ερευνών, που στηρίζονται σε κοινωνικά και κοινωνιολογικά κριτήρια.
Τι συμβαίνει όταν η κοινωνία δεν αποδέχεται μια απόφαση;
Όταν δεν υπάρχει αποδοχή από την κοινωνία για μια απόφαση, τότε δε συντρέχει, δεν υπάρχει ουσιαστική νομιμοποίηση που απαιτείται και η κοινωνία αντιδρά. Η συγκεκριμένη αντίδραση της κοινωνίας εκδηλώνεται ποικιλοτρόπως.
Τι ακριβώς γίνεται όταν λαός δεν συμφωνεί; Τι συμβαίνει όταν ο λαός αντιδράει και κατά συνέπεια δεν υπάρχει ουσιαστική νομιμοποίηση, που απαιτείται;
Η πρώτη εκδοχή είναι να υπάρξουν απεργίες, καταλήψεις και αντιδράσεις για τα λεγόμενα του τύπου, των μέσων μαζικής ενημέρωσης. Τότε εξουσία, η οποία αντιλαμβάνεται την έλλειψη ουσιαστικής νομιμοποίησης, συνεκτιμά το πολιτικό κόστος και συνεπώς αναγκάζεται να υποχωρήσει.
Η δεύτερη εκδοχή είναι να είμαι ήδη η εξουσία και να ήπειροι ισχύει η απόφαση των φορέων και των οργάνων εξουσίας. Οι φορείς της εξουσίας έχουν υπέρ αυτών τόσο την δημοκρατική νομιμότητα, όσο και την τυπική νομιμοποίηση.
Όσο μεγάλο και να είναι το εύρος και δυναμική της κοινωνικής αντίδρασης δεν είναι δυνατόν να καταργηθεί η δημοκρατική νομιμότητα ενός πολιτικού συστήματος.
Βέβαια, σε ακραίες περιπτώσεις, εάν υπάρξουν ακραίες περιπτώσεις, εάν υπάρξει μια δυναμική που ανατρέπει την δημοκρατική νομιμότητα, τότε θα υπάρξουν και χαρακτηριστικά εξεγέρσεις κατά του πολιτικού συστήματος κατά τις ισχύουσες νομιμότητας.
Η έλλειψη ουσιαστικής νομιμοποίηση συνεπάγεται κάποια σύγκρουση. Πιο συγκρούεται και με ποιον; Εύλογα συνάγεται το συμπέρασμα ότι η σύγκρουση λαμβάνει χώρα μεταξύ της κοινωνίας και της εκάστοτε εξουσίας.
Πρόκειται για ένα είδος πολιτικές επανάστασης.
Οι πολιτικές επαναστάσεις τείνουν να αλλάξουν τους υπάρχοντες πολιτικούς θεσμούς με τρόπο, που οι ίδιοι οι θεσμοί από μόνοι τους δεν επιτρέπουν.
Επομένως, προκειμένου νέο θεωρηθούν επιτυχής η πολιτικής φύσεως επανάστασης, πρέπει να εγκαταλειφθούν ορισμένοι θεσμοί και να θεσπιστούν κάποιοι ναι.
Στην παρούσα φάση, όπου η πολιτική κρίση ταλανίζει την κοινωνία, τα άτομα παρουσιάζουν τάσεις απομάκρυνσης και γενικότερης αποξένωσης από την πολιτική τάξη πραγμάτων, το πολιτικό status quo.
Όσο εντείνεται η πολιτική αυτή η κρίση που επικρατεί, παρατηρείται η στράτευση ορισμένων ατόμων σε ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα, το οποίο στοχεύει σε μια διαδικασία να συγκρότησης της κοινωνίας με ένα θεσμικό πλαίσιο που θα δημιουργηθεί εκ νέου.
Άμεση απορία της επικρατούσας φάσης είναι η διαίρεση της κοινωνίας σε αντιμαχόμενα μεταξύ του στρατόπεδα ή κόμματα, από τα οποία το ένα υπερασπίζεται το υφιστάμενο θεσμικό πλαίσιο ενώ το άλλο επιζητεί την θέσπιση ενός νέου.
Στο σημείο αυτό μπορούμε να κάνουμε λόγο για μια κράτος θα πολιτική πόλωση και για πολιτικές διέξοδος, των οποίων η εύρεση φαντάζει δύσκολη έως ακατόρθωτη!
Τα υπάρχοντα κόμματα, τα οποία αντιμάχονται, μη δείχνοντας καθόλου πνεύμα συμβιβασμού, διαφωνούν για το θεσμικό πλαίσιο, εντός του οποίου καθίσταται απαραίτητη η επίτευξη και αξιολόγηση μιας πολιτικής αλλαγής.
Επιπροσθέτως, δεν αναγνωρίζουν κάποια υπέρ θεσμική αλλαγή, η οποία θα μπορούσε να κρίνει την επαναστατική διαφορά.
Επομένως, τι γίνεται;
Καταφεύγουν σε τεχνικές πλήθος των μαζών, αλλά κάνουν και χρήση βίας κάποιοι.
Μολονότι οι επαναστάσεις έχουν συμβάλλει αποφασιστικά στην πορεία εξέλιξης των πολιτικών θεσμών, ο ρόλος τους εξαρτάται από το γεγονός ότι συνιστούν εν μέρει εξωπολιτικές και εξωθεσμικές διαδικασίες.
Συνοψίζοντας, όταν συγκρούεται κοινωνία με την εξουσία, τότε μπορούν να συμβούν οι παρακάτω εκδοχές.
Η πρώτη εκδοχή είναι η υποχώρηση της πολιτικής εξουσίας, εφόσον οι εκάστοτε αποφάση δεν συγκεντρώνει δημοκρατική αποδοχή και επομένως αναιρείται.
Η δεύτερη εκδοχή είναι η εμμονή της εξουσίας στην απόφαση της, αν και δεν παρέχεται η απαιτούμενη κοινωνική συναίνεση.
Από κοινωνική πλευρά, η κοινωνία πείθεται ότι εκάστοτε απόφαση είναι σωστή, αλλά μπορεί και να μην πίστη και να εφαρμόσει την απόφαση στο πλαίσιο της γενικής συναίνεσης.
Έτσι προχωράει η εξέλιξη της κοινωνίας, η οποία προσαρμόζεται και που ακούει στο πολιτικό σύστημα και στην πειθώ του.
Και ερχόμαστε στην τρίτη εκδοχή!
Την ακραία μορφή αντίδρασης της κοινωνίας απέναντι στην απόφαση, την εκάστοτε αποφάση της πολιτικής εξουσίας, η οποία λαμβάνει χαρακτηριστικά γενικευμένης σύγκρουσης της κοινωνίας με την εξουσία.
Στην περίπτωση αυτή η κοινωνία ανατρέπει το υπάρχον πολιτικό σύστημα!
Αν δεν υπάρχει συναίνεση, αλλά ούτε και ωραία ανατροπές, τότε αυτό που επικρατεί είναι η απόφαση της δημοκρατικής νομιμότητας.
Βέβαια, εάν υπάρξει αμφισβήτηση της δημοκρατικής νομιμότητας και δημιουργία μιας νέας, τότε βρισκόμαστε στις απαρχές ενός νέου πολιτικού συστήματος.
Ένα νέο πολιτικό σύστημα θα διαδεχθεί το ανατροπές.
Μετά το φαινόμενο της σύγκρουσης ως άμεσης απόρροιας της έλλειψης ουσιαστικής νομιμοποίησης, προκύπτει το εξής ερώτημα:
Ποιες θα είναι οι κυρώσεις εξαιτίας της έλλειψης ουσιαστικής νομιμοποίησης;
Στην ουσία δεν υφίσταται κάποια τυπική και οι ρώσοι, παρά μόνο πολιτική κύρωση για τους φορείς των οργάνων, που ασκούν εξουσία και των οποίων η απόφαση παρουσιάζονται πολιτικά αναξιόπιστες.
Άρα, και κλείνοντας, οι ενλόγω πολιτική αναξιοπιστία κρίνεται στην εκλογική διαδικασία.
Τα συγκεκριμένα πολιτικά πρόσωπα
ΔΕΝ ΕΠΑΝΕΚΛΕΓΟΝΤΑΙ.
Τα συγκεκριμένα πολιτικά πρόσωπα
ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΟΝΤΑΙ.
Τα συγκεκριμένα πολιτικά πρόσωπα
ΑΠΟΧΩΡΟΥΝ από τον ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΤΙΒΟ.
Ο ΛΑΟΣ ΒΛΕΠΕΙ, ΔΙΑΚΡΙΝΕΙ ΚΑΙ ΠΡΑΤΤΕΙ ΑΝΑΛΟΓΩΣ.
