“Το κλείσιμο των επιχειρήσεων , η αδυναμία απορρόφησης πτυχιούχων στην αγορά εργασίας και η οδύνη της ανεργίας”
Ηλίου φαεινότερη σήμερα η κοινωνική παθογένεια. Ωστόσο κάτι τέτοιο δεν είναι απότοκο του παρόντος χρόνου. Τουναντίον, ειναι μία βλάβη προκληθείσα από τις εξαρτήσεις ων κοινωνικοπολιτικών και οικονομικών δρώμενων μέσα από ένα κομματικοσυνδικαλιστικό κρατικό μηχανισμό, ο οποίος οικοδομήθηκε σε πορεία χρόνων.
Σήμερα μετράμε το κοστολόγιο αυτών των εξαρτήσεων με μονάδα μέτρησης την ανθρώπινη ζωή και κυρίως τη ζωή της νεολαίας, η οποία οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια στον θυμό και την αγανάκτηση, καθώς δεν μπορεί να “αναπνεύσει” στη χώρα που ζει. Έτσι, μπαίνει στην διαδικασία της μετανάστευσης, εσωτερικής και εξωτερικής, προς αναζήτηση ενός καλύτερου βίου!
Αν τούτη η κοινωνική παθογένεια δεν γίνει κοινώς αντιληπτή, πώς θα μπορέσουμε να προχωρήσουμε και να βιώσουμε μεταρρυθμίσεις – πανάκεια, που θα δώσουν ανάσα στον ελληνικό λαό, ο οποίος, αν και ουσιαστικά και δραματικά καταπονημένος και οικονομικά στεγνός, συνεχίζει να δίνει τον καθημερινό του αγώνα.
Σε κάθε ευνομούμενο κράτος, σε όλα τα ευνομούμενα κράτη, οφείλουν να λογοδοτήσουν όλοι εκείνοι που οδήγησαν την χώρα στα τάρταρα!
Αρκετά πλέον! Ως εδώ ! Ως εδώ και μη παρέκει ! Όλοι μαζί πρέπει να προβάλλουμε αντίσταση στο δρομολόγιο τους προς τον κοινωνικό γκρεμό. Τον γκρεμό της ζωής, της αξιοπρέπειας, των ονείρων!
Ποτέ μα ποτέ μην θεωρεί κανείς ανεπαρκή πολιτική πρόταση το «ως εδώ και μη παρέκει». Φτάνει και περισσεύει για να γκρεμίσει πανίσχυρους πολιτικούς οργανισμούς και να κονιορτοποιήσει κραταιές εξουσίες.
Η δύναμη του « ως εδώ και μη παρέκει »
Νέοι άνθρωποι, νέο ανθρώπινο δυναμικό σπουδάζει, λαμβάνει πτυχία και κόντρα πτυχία, διπλά μεταπτυχιακά και διδακτορικά. Και δεν σταματούν ποτέ, κάνουν συνεχείς επιμορφώσεις!
Τα άτομα αυτά θα έπρεπε να είναι περιζήτητα και όχι να βίωνουν τη μάστιγα της ανεργίας, της ανασφάλειας και της αβεβαιότητας!
Οφθαλμοφανές πια, γίνονται προσλήψεις ατόμων με λιγότερα προσόντα στη βάση εξυπηρέτησης συμφερόντων.
Υπάρχει ορθή αξιολόγηση ή αδιάβλητος χαρακτήρας στο σύστημα προσλήψεων;
Αξιολογείται όπως θα έπρεπε το ανθρώπινο δυναμικό;
Και ερωτώ: θα μπορούσε να συμβεί ένας ελεύθερος, δημοκρατικός, πλουραλιστικός διάλογος ανάμεσα σε πολιτικά πρόσωπα και πολίτες χωρίς κίβδηλους μανδύες μίας άκρατης υποσχεσιολογίας, που θα υπονομεύει την νοημοσύνη των συμμετεχόντων;
Φυσικά και όχι με τα σημερινά δεδομένα! Δυστυχώς! Οι άγονες αντιπαραθέσεις και οι συγκρουσιακες καταστάσεις βλάπτουν παρά οφελούν και κυρίως αφήνουν αδιάφορη ή και απωθούν την κοινωνία.
Πώς είναι δυνατόν αυτές οι καταστάσεις να δώσουν στους νέους κίνητρα παραμονής στη χώρα μας;
Επιχειρήσεις κλείνουν και το ποσοστό των ανέργων αυξάνεται δραματικά. Πως θα ανταπεξέλθουν όσοι έχουν οικογένεια και βρέφη, μικρά παιδιά στο σπιίτι τους; Με αποζημιώσεις και επιδόματα; Επαρκούν για την κάλυψω των αναγκών μιας οικογένειας; Απο την άλλη ο μέσος ελεύθερος επαγγελματίας πως μπορεί να ανταπεξέλθει σε τόσες δαπάνες, στην υψηλή φορολόγηση συνυπολογίζοντας και το κόστος διαβιώσης του;
Το κράτος πρόνοιας λειτουργεί ως μηχανή αναπλήρωσης εισοδήματος. Αυτό επιτυγχάνεται μέσω της αποζημίωσης για την απώλεια εισοδήματος (ανεργία, ασθένεια, σύνταξη), μέσω της καταβολής διάφορων κοινωνικών επιδομάτων κατόπιν άσκησης εισοδηματικού ελέγχου και μέσω της άμεσης ανάληψης ορισμένων δαπανών (υγεία).
Τι γίνεται όμως σε συνθήκες ανεργίας;
Η συγκεκριμένη λειτουργία του κράτους πρόνοιας οδηγεί σε δύο παράδοξα. Ας ξεκινήσουμε με το πρώτο παράδοξο. Αφενός, οι αποζημιώσεις που δίνονται αυξάνονται συνεχώς και αφετέρου οι αναγκες ενός ανθρώπου ή μιας οικογένειας, πολλώ δε μάλλον μιας πολύτεκνης οικογένειας, πολλαπλασιάζονται αλματωδώς χωρίς να τυγχάνουν ικανοποίησης.
Και θέτω το εξής ερώτημα, αγαπητοί συνοδοιπόροι:
Δεν θα ήταν εφικτό να πλρώνουμε εργαζομένους απο το να αποζημιώνουμε ανέργους;
Τοιουτοτρόπως, δεν θα γινόταν ορθή αξιοποίηση του εργατικού δυναμικού;
Και συνεχίζω να ερωτώ: Έτσι, δεν θα είχαμε αυξημένη παραγωγικότητα και ανάλογα κέρδη, εκμισθώνοντας και αξιοποιώντας καταλλήλως μυαλά, πτυχία και επιστημονικά ταλέντα;
Με άλλα λόγια, θα ήθελα να επισημάνω την αδήριτη αναγκαιότητα μεταβόλης των παθητικών δαπανών της κρατικής μηχανής σε ενεργητικές.
Ας περάσουμε τώρα στο δεύτερο παράδοξο αυτής της λειτουργίας του κοινωνικού κράτους, του παθητικού κράτους πρόνοιας. Ένα μεγάλο μέρος του κόστου εργασίας αφορά, μέσω των κοινωνικών μεταβιβάσεων, τα επιδόματα για τον μερικό ή πλήρη αποκλεισμό ενός μεγάλου μέρους του πληθυσμού από την αγορά εργασίας.
Υπάρχει ένα μεγάλο μέρος του λαού που προσπαθεί να αποφύγει, ει δυνατόν, τη φτώχεια ή την οικονομική αβεβαιότητα εισπράττοντας διάφορες κοινωνικές παροχές.
Προκειμένου να καταπολεμηθεί ο εν λόγω αποκλεισμός, οδηγούμαστε στην όλο και μεγαλύτερη αύξηση των εργατικών εισφορών, γεγονός που μειώνει τις θέσεις εργασίας.
Εν προκειμένω , ανοίγει η αυλαία ενός φαύλου κύκλου , που γίνεται ισοδύναμος με ένα είδος κοινωνικού αποπληθωρισμού .
Τι σημαίνει αυτο ; Σημαίνει , φίλοι συνοδοιπόροι , ότι ένας όλο και πιο μικρός αριθμός εργαζομένων πρέπει να υποστηρίξει έναν όλο και μεγαλύτερο αριθμό άνεργου πληθυσμού .
Αυτή η κατάσταση του παθητικού κράτους πρόνοιας φωτογραφίζει το παράδοξο της λεγόμενης ” αυτοκαταστροφής της αλληλεγγύης ” .
Η έννοια της αλληλεγγύης από το κράτος σήμερα, χάνει της ουσιαστική της αξία και σημασία , σε μια κοινωνία , όπου τα αγαθά διαβίωσης είναι πανάκριβα , οι μισθοί χαμηλοί και η ανεργία υψηλή.
Καλείσαι να ζήσεις χωρίς ζωή ! Χωρίς τα αναγκαία ! Λείπουν απο σπίτια ακόμη και τα είδη πρώτης ανάγκης. Λυπηρό μεν , αληθές δε !
Ζωή με δόσεις από κοινωνικά επιδόματα που δίνουν και παίρνουν πίσω με την υψηλή φορολόγηση των πολιτών.
Τα κοινωνικά προβλήματα εμφανίζονται με κατεγιστικούς ρυθμούς και μαγνητίζουν την θλίψη και την απελπισία της κοινωνιας μας !
Σε μια ασφυκτικά οικονομική κατάσταση η Ελλάδα βιώνει τραγικές στιγμές στον εργασιακό άξονα και το ψαλίδι στη μισθοδοσία ανοίγει όλο και περισσότερο. Περικοπές και ψυχοπιεστικά συναισθήματα για το πως θα ζήσεις τον εαυτό σου και την οικογένειά σου . Μαθηματικά προβλήματα απλής επιβίωσης που καταλήγουν σε σπαζοκεφαλιές ανημπόριας !
-900+ λέξεις-
Σκέφτομαι τους νέους ανθρώπους , τους συνομιλήκους μου και λέω : Όσο διακαής να είναι η επιθυμία σου για εργασία , όση διάθεση να έχεις για εργασιακή παραγωγικότητα , όσα προσόντα , πτυχία και διπλώματα να έχεις , όσες δεξιότητες και να εχεις κατακτήσει , πώς μπορείς να ανοίξεις τα φτερά σου και να ξεδιπλώσεις τις αρετές σου σε ένα εργασιακό καθεστώς χωρίς αξιοκρατία , αξιολόγηση και όραμα ;
Η ζοφερή αλήθεια της εργασίας ιδωμένη ιδίοις όμμασι είναι το βίωμα του μαρτυρίου της εργασιακής ” αιώρας ” !
Με άλλα λόγια , η ” αιώρα ” ειναι η ρευστή κατάσταση του τύπου Δευτέρα εργάζεσαι κανονικά και Τρίτη , για τον τάδε ή δείνα λόγο , βρίσκεσαι στο δρόμο και μπορεί να μην έχεις να καλύψεις ούτε τα προς το ζην , ακόμη και την ίδια σου την στέγη .
Κι έτσι από εργαζόμενος γίνεσαι ζητιάνος και καλείσαι να βιώσεις την απώλεια της ταυτότητας του εαυτού σου.
Πρόκειται για την λεγόμενη αλλοτρίωση που βιώνουν σήμερα οι εργαζόμενοι , αλλοτρίωση από την ίδια την εργασία , το αντικείμενο της εργασίας . Αλλοτρίωση απο τον ίδιο τον εαυτό !
Ναι αλλότριο , σαν κάτι ξένο , που δεν μπορείς να αναγνωρίσεις !
Δεν θα τολμήσω να επεκταθώ στις συνέπειες αυτής της αλλοτρίωσης , βροντοφωνάζουν τα κοινωνικά προβλήματα!
Λέμε αλήθειες , τολμάμε να κάνουμε τη διαφορά !
Αναμφίλεκτα , η ανεργία γεννά πολλά συναισθήματα στον καθένα. Αν και ο καθείς διαφέρει ως προς τον τρόπο που αντιδρά σε ένα πρόβλημα , δηλαδή είτε το εξωτερικεύει είτε το εσωτερικεύει , κάποια συναισθήματα ειναι κοινά , όπως φερ’ειπειν η ανασφάλεια , ο φόβος και ούτω καθεξής.
Και κάπως έτσι το ηθικό σημειώνει κατακόρυφη πρώση!
Το πεσμένο ηθικό ως απόρροια του εργασιακού αλαλούμ σχετίζεται με τους στόχους ζωής , τις προσδοκίες , τις αποτυχίες και τις επιτυχίες.
Η συντήρηση λοιπόν του φόβου της ανεργίας από την ίδια την πραγματικότητα της ανεργίας γεννά το φαινόμενο της υποταγής των ανέργων αλλά και το φαινόμενο της υποταγής των ανέργων αλλά και το φαύλο γνώρισμα της κοινωνικής ήττας.
Πώς γίνεται λοιπόν να μην υπερτερεί κατά κράτος η πτώση του ηθικού , η στενοχώρια , η οδύνη και η απογοήτευση;
Ήρθε η ώρα να φέρουμε την αλλαγή , γιατί διαφέρουμε!
Δεν είμαστε ίδιοι!
Έχουμε , όραμα και πάθος να εργαστούμε για να αλλάξουμε τα κακώς κείμενα που βουλιάζουν τη χώρα μας!
Ονειρεύομαστε μια δυναμική Ελλάδα των δυνατοτήτων και όχι του αποκλεισμού!
Διαφέρουμε , μαζί θα τα καταφέρουμε ! Ερχόμαστε !
Με εκτίμηση,
Γεώργιος Φίλιππας
Κίνημα Ελεύθεροι Ξανά
Ερχόμαστε … με αξιοπρέπεια!
